Dün.. Gün biraz erken(!) ba$ladı.. Sabah dayı ile bulu$up kuzenimizin yanına gidecektik. Gittikte, o heyecanlı bekleyi$i sırasında yanında olmak istedik. Tahmin ettiniz mi bilmiyorum ama e$i doğum yapacaktı..

Sabah 8 sularında o zorlu bekleyi$ ba$ladı.. Heyecanı, vücudunun her yerinden anla$ılıyordu.. Bu Yeni Hayat duygusunu hiç bu kadar yakından ya$amamı$tım, ya$amalıydım zira 1 ay gibi kısa bir süre sonra da ben dayı olacağım.. :)

Bekleme, bekleme ve bekleme.. Gün içerisinde, içilen sigaranın, çayın, kahvenin ne haddi var, ne hesabı.. Zaman geçiyor, geçen her saniye ve her dakika da heyecan sarıyordu ortamı.. Ak$am saat 19:00 civarında bir telefon geldi hastanenin içerisinden.. Doğuma almı$lar.. O anda kuzenimin surat ifadesi üzerine bir tez yazılırdı diye dü$ünüyorum..

Dü$ünsenize, baba olacağı için çok heyecanlı.. Ortada çocuğu ve e$i var.. Hangisi için heyecanlansın, hangisi için üzülsün ya da hangisinden haber beklesin.. Tabii ki e$i için çok çok daha fazla endi$eleniyordu. ( Ki bu bizim tahminimiz, zira o anda çocuğunu görmemi$, tam babalık duygusunu ya$amamı$.. )

Saat 19:30.. Kapıdan güvenlik görevlisi çıkar " ........ ........ 'in eşi kim ? " O anı hiç unutamıyorum, hep televizyonlarda görürdüm ama ilk defa ya$adım.. Bir grup, hastane bahçesinde bekliyor.. Gelen bir anons ile kapıya koşmaya başlıyor.. Hele ki kuzenim.. O mesafeyi ne kadar da katettiğini görmedim bile..

Yukarıdan bir telefon daha.." İkisi de çok sağlıklı.. "

O güne kadar içine atıp, dı$arıya bir$ey yansıtmamaya çalı$anlar, gün içerisinde olabildiğince heyecanlı bekleyenler.. Eni$te'nin ( Kuzenin babası ) " OH! " diye bağırıp, ellerini havaya açarak ağlamaya ba$laması.. Doğum sonrasında Kuzen ve Eni$te'nin birbirlerine sarılarak ağlamaları.. Mutluluk, duygusallık.. Bir araya geldiğinde çok deği$ik $eyler olabiliyor..

Çok fazla değil, 1 ay sonra ablam için bekliyor olacağım aynı $ekilde.. Deği$ik bir duygu topluluğu olacağı kesin !


Mutlu ve sağlıklı ya$amlar Duru bebek.. :)

Bilenler bilir, öyle çok lüks yerleri pek sevmem..

Sala$ olsun, sıcak ve keyifli olsun yeter bana :) Her$eyler önemlisi de rahat olabilmektir :)

Ahh, $u a$ağıdaki restaurantta bir rakı içebileydim, ne ho$ olurdu değil mi :)

19 Ekim 2010.. Hayatım boyunca ya$adığım en ama en keyifli ak$amlardan biri.. Öyle özel bir$ey var sanmayın sakın, gayet rutin geçen bir günün ardından gelen a$ırı duygusallık hissi belkide, kimbilir.. 


Odamdan bir kolonu kapının önüne çıkartıp, sesin bedenimi biraz daha ele geçirmesine izin veriyorum. Ses yükseliyor, yükseliyor ama giderek uzakla$ıyorum o çok sevdiğim sesten.. Mutfağa doğru yürüyorum. Gözlerimi kapatmı$, sağ elim ile ritm tutarken buluyorum kendimi bir anda, hatta mütemadiyen.. 


Camı açıyorum, sigara dumanından boğulan mutfağın biraz rahatlamasını amaçlayarak.. Yok ! İ$ler hiç tahmin ettiğim gibi gitmiyor, ben mutfağa doğru açıyorum pencereyi, pencere sanki içimde açılmı$çasına rahata eriyor ve ürperiyor vücudum.. Ve evet... Her$ey bundan sonra ba$lıyor.. 


Soğuk oldu, bir$eyler giymeliyim üstüme.. 


Kendimi korumak için sırtımı pencereye dönüyorum, o anda çalan $arkı çarpıyor suratıma.. 


" Allı turnam, bizim eve varırsan... " 


Hemen yan tarafa atıyorum kendimi, silkinerek etrafa bakıyor, buzdolabının kapağını açıyorum. 


Lanet Olsun ! 


Önce rüzgar, sonra müzik ve $imdi de soğuk !


Telkin etmeliyim, alı$malıyım ummadığım anda kar$ıla$mak zorunda olduklarıma...


Bir parça eti alıyorum dolaptan, yava$ça yatırıyorum tavaya.. Ne komik, sanki çığlık atıyor mutluluktan. Evet.. Bunu dü$ündüğüm için gülüyorum kendime,  ve yine.. Anlıyorum ki zamanı gelmi$.. 


Soğukla kar$ıla$mak pahasına tekrar açıyorum dolabın kapağını, eğilip $i$eyi alıyorum.. Sonra salonun yollarını a$ındırıyorum, vitrinin camını yava$ça yana kaydırıp dedemden kalan kristal Rakı bardaklarını alıyorum.. $ımartmalıyım kendimi.. Ufak bir duraksama, dü$ünüyorum.. Dedemi...


Tekrar müziğe takılıyor kulağım ; 


" Benzemez kimse sana, tavrına hayran olayım.. " 


Et Yanıyor ! Hızlıca mutfağa gidip, bulunduğu zor durumdan kurtarıyorum.. Bardakları yan yana koyup, $i$enin kapağını açıyorum. Biliyorum $i$enin içinden çıkmak istemeyecek.. Yine de deniyorum $ansımı.. Yok... $i$enin kıçına vurulan birkaç darbenin ardından, nihayet Rakı bulu$uyor hatıraların dolu olduğu bardak ile.. Elim yandaki bardağa gidiyor.. Salak diyorum kendi kendime.. Yalnızsın bu ak$am, su koyacaksın ona ! 


Rakımı mutfaktaki, eski ah$ap masaya alıyorum, ak$am aldığım mezeleri de pek tabii.. Ah be amca ! biraz da muhabbetinden koysaymı$sın ya diyerek gülüyorum kendi kendime.. Unuttum ! Meze falan bahane, asıl meze Kırmızı Pancar Tur$usu...


Et pi$ti, mezeler hazır, rakımı koydum ve sofraya oturdum..


Ne yapacak bir$ey var ne de yapmak istediğim.. En iyisi müzik dinleyeyim.. 


" Sağ olsam gelmez idin, öldüm de yasa mı geldin ? " 


Ben dü$ünüyorum.. Geçmi$i, $imdiyi, geleceği.. Bir çıkmaza giriyorum biliyorum ama hiç karamsar değilim. Zira girdiğim bu çıkmaz belli bir süre beni içerisinde barındıracak kadar büyük. Kim bilir ki, belki yakında duvar yıkılır.. Biz de olurda, duvarın altında kalmazsak devam ederiz yolumuza.. Biz ? Ben, keyfim ve kahyası..


Çok yazasım geldi, $imdi biraz yazı yazayım diyor ve sarılıyorum kaleme.. 


Mutluluklar :)