Dün.. Gün biraz erken(!) ba$ladı.. Sabah dayı ile bulu$up kuzenimizin yanına gidecektik. Gittikte, o heyecanlı bekleyi$i sırasında yanında olmak istedik. Tahmin ettiniz mi bilmiyorum ama e$i doğum yapacaktı..

Sabah 8 sularında o zorlu bekleyi$ ba$ladı.. Heyecanı, vücudunun her yerinden anla$ılıyordu.. Bu Yeni Hayat duygusunu hiç bu kadar yakından ya$amamı$tım, ya$amalıydım zira 1 ay gibi kısa bir süre sonra da ben dayı olacağım.. :)

Bekleme, bekleme ve bekleme.. Gün içerisinde, içilen sigaranın, çayın, kahvenin ne haddi var, ne hesabı.. Zaman geçiyor, geçen her saniye ve her dakika da heyecan sarıyordu ortamı.. Ak$am saat 19:00 civarında bir telefon geldi hastanenin içerisinden.. Doğuma almı$lar.. O anda kuzenimin surat ifadesi üzerine bir tez yazılırdı diye dü$ünüyorum..

Dü$ünsenize, baba olacağı için çok heyecanlı.. Ortada çocuğu ve e$i var.. Hangisi için heyecanlansın, hangisi için üzülsün ya da hangisinden haber beklesin.. Tabii ki e$i için çok çok daha fazla endi$eleniyordu. ( Ki bu bizim tahminimiz, zira o anda çocuğunu görmemi$, tam babalık duygusunu ya$amamı$.. )

Saat 19:30.. Kapıdan güvenlik görevlisi çıkar " ........ ........ 'in eşi kim ? " O anı hiç unutamıyorum, hep televizyonlarda görürdüm ama ilk defa ya$adım.. Bir grup, hastane bahçesinde bekliyor.. Gelen bir anons ile kapıya koşmaya başlıyor.. Hele ki kuzenim.. O mesafeyi ne kadar da katettiğini görmedim bile..

Yukarıdan bir telefon daha.." İkisi de çok sağlıklı.. "

O güne kadar içine atıp, dı$arıya bir$ey yansıtmamaya çalı$anlar, gün içerisinde olabildiğince heyecanlı bekleyenler.. Eni$te'nin ( Kuzenin babası ) " OH! " diye bağırıp, ellerini havaya açarak ağlamaya ba$laması.. Doğum sonrasında Kuzen ve Eni$te'nin birbirlerine sarılarak ağlamaları.. Mutluluk, duygusallık.. Bir araya geldiğinde çok deği$ik $eyler olabiliyor..

Çok fazla değil, 1 ay sonra ablam için bekliyor olacağım aynı $ekilde.. Deği$ik bir duygu topluluğu olacağı kesin !


Mutlu ve sağlıklı ya$amlar Duru bebek.. :)

Bilenler bilir, öyle çok lüks yerleri pek sevmem..

Sala$ olsun, sıcak ve keyifli olsun yeter bana :) Her$eyler önemlisi de rahat olabilmektir :)

Ahh, $u a$ağıdaki restaurantta bir rakı içebileydim, ne ho$ olurdu değil mi :)

19 Ekim 2010.. Hayatım boyunca ya$adığım en ama en keyifli ak$amlardan biri.. Öyle özel bir$ey var sanmayın sakın, gayet rutin geçen bir günün ardından gelen a$ırı duygusallık hissi belkide, kimbilir.. 


Odamdan bir kolonu kapının önüne çıkartıp, sesin bedenimi biraz daha ele geçirmesine izin veriyorum. Ses yükseliyor, yükseliyor ama giderek uzakla$ıyorum o çok sevdiğim sesten.. Mutfağa doğru yürüyorum. Gözlerimi kapatmı$, sağ elim ile ritm tutarken buluyorum kendimi bir anda, hatta mütemadiyen.. 


Camı açıyorum, sigara dumanından boğulan mutfağın biraz rahatlamasını amaçlayarak.. Yok ! İ$ler hiç tahmin ettiğim gibi gitmiyor, ben mutfağa doğru açıyorum pencereyi, pencere sanki içimde açılmı$çasına rahata eriyor ve ürperiyor vücudum.. Ve evet... Her$ey bundan sonra ba$lıyor.. 


Soğuk oldu, bir$eyler giymeliyim üstüme.. 


Kendimi korumak için sırtımı pencereye dönüyorum, o anda çalan $arkı çarpıyor suratıma.. 


" Allı turnam, bizim eve varırsan... " 


Hemen yan tarafa atıyorum kendimi, silkinerek etrafa bakıyor, buzdolabının kapağını açıyorum. 


Lanet Olsun ! 


Önce rüzgar, sonra müzik ve $imdi de soğuk !


Telkin etmeliyim, alı$malıyım ummadığım anda kar$ıla$mak zorunda olduklarıma...


Bir parça eti alıyorum dolaptan, yava$ça yatırıyorum tavaya.. Ne komik, sanki çığlık atıyor mutluluktan. Evet.. Bunu dü$ündüğüm için gülüyorum kendime,  ve yine.. Anlıyorum ki zamanı gelmi$.. 


Soğukla kar$ıla$mak pahasına tekrar açıyorum dolabın kapağını, eğilip $i$eyi alıyorum.. Sonra salonun yollarını a$ındırıyorum, vitrinin camını yava$ça yana kaydırıp dedemden kalan kristal Rakı bardaklarını alıyorum.. $ımartmalıyım kendimi.. Ufak bir duraksama, dü$ünüyorum.. Dedemi...


Tekrar müziğe takılıyor kulağım ; 


" Benzemez kimse sana, tavrına hayran olayım.. " 


Et Yanıyor ! Hızlıca mutfağa gidip, bulunduğu zor durumdan kurtarıyorum.. Bardakları yan yana koyup, $i$enin kapağını açıyorum. Biliyorum $i$enin içinden çıkmak istemeyecek.. Yine de deniyorum $ansımı.. Yok... $i$enin kıçına vurulan birkaç darbenin ardından, nihayet Rakı bulu$uyor hatıraların dolu olduğu bardak ile.. Elim yandaki bardağa gidiyor.. Salak diyorum kendi kendime.. Yalnızsın bu ak$am, su koyacaksın ona ! 


Rakımı mutfaktaki, eski ah$ap masaya alıyorum, ak$am aldığım mezeleri de pek tabii.. Ah be amca ! biraz da muhabbetinden koysaymı$sın ya diyerek gülüyorum kendi kendime.. Unuttum ! Meze falan bahane, asıl meze Kırmızı Pancar Tur$usu...


Et pi$ti, mezeler hazır, rakımı koydum ve sofraya oturdum..


Ne yapacak bir$ey var ne de yapmak istediğim.. En iyisi müzik dinleyeyim.. 


" Sağ olsam gelmez idin, öldüm de yasa mı geldin ? " 


Ben dü$ünüyorum.. Geçmi$i, $imdiyi, geleceği.. Bir çıkmaza giriyorum biliyorum ama hiç karamsar değilim. Zira girdiğim bu çıkmaz belli bir süre beni içerisinde barındıracak kadar büyük. Kim bilir ki, belki yakında duvar yıkılır.. Biz de olurda, duvarın altında kalmazsak devam ederiz yolumuza.. Biz ? Ben, keyfim ve kahyası..


Çok yazasım geldi, $imdi biraz yazı yazayım diyor ve sarılıyorum kaleme.. 


Mutluluklar :)

Bu hafta biraz değişik bir$eyimiz var.. Elektronik müzik ile klasik müziğin güzel bir sentezi.. 4 adet güzel abla ( Elspeth Hanson, Eos Chater, Tania Davis, Gay Yee ) kemanları, daha doğrusu yaylı çalgıları ile ortalığı inletiyorlar.. Bence çok ho$ bir$ey çıkmı$ ortaya, albümlerini edinmenizi $iddetle tavsiye ederim.. :)

Buradan dinleyebilirsiniz..

Bir diğer parça da olabileceğinin en radikali.. Geçtiğimiz hafta Kedi'nin blogunda görüp $arkıya bayılmı$tım...

Ezan ve Ave Maria sentezi :)

Onu da buradan dinleyebilirsiniz..

Risk.. 

Uzun zamandır ki$isel geli$im kitaplarına göz gezdiriyorum.. Hani öyle üstün körü. Fakat takıldığım bir konu var, Risk.. Hakkaten çok farklı bir olay, zira insanı en tepeye de çıkartabilir, en dibe de vurdurabilir.. Biraz daha derine inmek istedim..

Risk kelimesi çince de iki manaya geliyormu$. Bir tanesi tehlike manası ta$ırken, diğeri olasılık anlamında.. Geçmişten gelen çok değişik yorumlar ile karşılaştım Risk ile ilgili.. Freud'un yaptığı bir yorum var, dağcılık gibi yüksek risk ta$ıyan işlerle ilgilenen insanlara yönelik $öyle demi$, " Kendilerini ölüm isteği ile gösteren depresyon mağdurları "... Hatta geçmi$te bu söylem daha ileri giderek " a$ırı adrenalin bağımlıları " olarak bir sınıfa yerle$tirmi$ ve etkilerini bugüne kadar sürdürmü$. Ancak Freud'un bu söylemine kar$ılık Dale Carnagie'nin söylemi de $öyle, " En ileriye giden ki$i genelde yapmak isteyen ve cesaretli olandır. Risk almayan ilerleyemez.. "

Okuduğum bir makale ise $öyle diyor ;

" İnsan doğası gereği Risk alarak hayatta kalır ve geli$ir. Sanayile$me sonrasındaki hayatınız size renksiz, monoton ve önceden tahmin edilebilir geliyorsa, kendinize ait " konfor bölgenizde " korunaklı bir $ekilde ya$ıyorsunuz demektir. Bu, serbest para$ütçülük yapmalısınız manasına gelmiyor pek tabii ancak, yaratıcı bir $ekilde risk almanız gerekiyor. "

Sonra sanatçılar hakkında yazılan bir yazı...

" Artistik süreçte en büyük sanatçıların yarattıkları $eyin " bitmemi$liği" ni, belirsizliği ve karı$ıklığı ho$  görme becerisine sahip oldukları söylenmektedir. Daha küçük sanatçılar i$lerini tamamlamaya, eksik kalan yerleri tamamlamaya ve endi$elerinden kurtulmaya çalı$ırlarken büyük sanatçılar ise, gerçekten özgün bir $eyin ortaya çıkmasına yetecek kadar uzun bir süre bu belirsizliğin tadını çıkartırlar. " 


Hayatınızda aldığınız Risk'leri bir dü$ünsenize.. Çocuk yapmak, kariyeriniz için bir adım atmak ya da ili$kinizi bitirmek.. Tamamı tercih ve aynı zamanda Risk !  Sonuç olarak bu a$amada 10 adet madde çıkıyor kar$ımıza, yaratıcı risk almak adına...

1. Hata yapmaya ve toplumun tepkisiyle kınanmalara hazırlıklı olmalısınız.
2. " Farklı " olmayı ho$ görmelisiniz.
3. Hatalarınız ve sizi gerçekten üzen $eyler ile yüzle$melisiniz.. 
4. İlk çözüme tutunmak yerine, en iyi sonuçları elde etmek adına belirsizliğin yarattığı endi$e ile ba$a çıkmayı öğrenmelisiniz. 
5. Kendinizi, tembelliğiniz, narsisliğiniz ya da rahatlık ihtiyacınıza uydurmak yerine doğru bir gerçeklik anlayı$ı geli$tirmelisiniz.
6. " İçsel Büyüme " ile vakit kaybetmek yerine, kabuklarınızdan sıyrılmalısınız. Kendinizi eğlenceye verin, her gün yeni insanlar ile tanı$malı ve eski arkada$larınız ile bağlarınızı koparmamaya çalı$malısınız.
7. Hayatta hiçbir $eyin garanti olduğunu dü$ünmemelisiniz.
8. İnandıklarınızı sonuna kadar savunmak yerine, hatalarınızı görmeyi ve bunları kabul etmeyi denemelisiniz.
9. Kafanız karı$ık olduğunda bunu değerlendirmelisiniz. Hayatta ki çeli$kilerin tadını çıkarmaya çalı$ın, düzenli ya$am sadece dergilerde yazanlar kadardır !
10. Hiç kimsenin görü$ ve inandıklarına sıkı sıkıya bağlanmayın. Kendiniz olun, özgür dü$ünmenin yanında, sorumluluklarınızı kabullenmeye çalı$ın.

Uzun zamandır, taa çocukluğumdan beri, merak ettiğim bir konuydu bu. İnsanlara söylediğimde suratıma tokat gibi çarpan o bakı$ları hiç unutmam :) Konumuz, Beden Dı$ı Deneyim yani kısaca Astral Seyahat.. 1972' de Robert Monroe bir kitap yayınladı ve Beden Dı$ı Deneyim ile ilgili bamba$ka bir kapıyı araladı.. Kitabın özeti, nasıl istemi dı$ında Beden Dı$ı Deneyim yaptığını anlatmı$tı..

" Bir anda dünyada ki hayatın maddesel ve spiritüel gerçekliklerden ayrı çok uzak yerlere, zaman ve ölümün bağlamadığı bir dünyaya seyahat ederken buldum kendimi.. " Robert Monroe

Bu konuda Monroe tarafından yayınlanmı$ bir adım adım BDD klavuzunu payla$mak istedim, ilginç.. :)

1. Adım :

İlk adım hiç $üphesiz üzerine çok fazla $ey yazılmı$ olan rahatlama ve gev$emeden olu$uyor.. Kendinizi derin bir rahatlama durumuna getirmek için hangi yöntemi kullanırsanız kullanın acele etmekten kesinlikle ama kesinlikle kaçınmalısınız.. Bu deneyimi ya$ayabilmek için kendinize bolca zaman tanıyın.. Monroe, bu deneyimi ba$armak için uyuma ve hala yatakta uzanırken uyanma durumları arasında bir sınır noktası yaratmayı, gözleriniz kapalıyken uyuyacağınızı hissettiğinizde dikkatinizi ba$ka bir noktaya yönelterek pratik yapmanızı öneriyor. Bu sınır noktasını uzun sürelere ta$ıyabildiğiniz kadar ba$arılısınız..

2. Adım :

Önünüzde uzanan karanlığa odaklanın. Beyniniz ve görsel korteksiniz, hala zihinsel simgeler yollamaya devam ediyor. Size dans eden ı$ık hüzmeleri ve ya gün boyu gerçekle$en olayların resimlerini gösteriyor olabilir.. Karanlık dı$ında hiçbir$ey göremeyene kadar bu etkilerin azalmasını sağlayın..

3. Adım : 

Artık dokunma, koku alma, tat alma ve son olarak da i$itsel sinyal ve görüntüler gibi farklı duyguların kaybıyla tanımlanan sınır noktası uykusunun daha derin noktalarını uygulayabilirsiniz..

4. Adım :

Monroe' nun " titre$imsel evre " diye adlandırdığı durumu yaratmak önemli. Monroe, bunun için ba$ınızı manyetik kuzeye vererek, vücudunuzu da kuzey - güney ekseninde konumlandırarak yatmanızı öneriyor. Gözlerinizin önündeki karanlığa konsantre olun ve daha sonra bu odağı vücudunuzdan iki metre yükseğe gelene kadar yava$ yava$ hareket ettirin. Ardından, bu noktayı vücut ekseninize paralel olarak 90 derece döndürün... Ve, bu noktadaki titre$imlere ula$ın.. Ba$ınızın içerisinde vücudunuza doğru yayılan bir dalgalanma, ıslık sesi, ate$ kıvılcımlarının ritmik titre$im dalgasını hissedebilirsiniz..

5. Adım : 

Yatı$ana kadar korkmadan, kendinizi bu titre$imsel durumda objektif ve dikkatli bir $ekilde inceleyin.. Endi$eye kapılmadan bu deneyimi tekrarlayabildiğinizde size moleküler veya atomik seviyeye doğru ciddi bir $ekilde sallanma hissi verdiğini hissedeceğiniz titre$imleri vücudunuzda a$ağı veya yukarı doğru yönlendirebilmeye hazırsınız demektir.

6. Adım : 

Bu, ayrılma sürecidir. Hafifle$tiğinizi ve havada yukarıya doğru süzüldüğünüzü dü$ünün veya asral bedeninizi kapladığı fiziksel alanda döndürdüğünüzü haya edin..



Açıkçası bu noktadan sonra i$in boyutu biraz deği$iyor, çekindiğim için yazmak istemiyorum ancak sormak isteyen olursa bana ula$arak devamını isteyebilir..

Ben pek uzun vadeli planlar yapmayı sevmem aslında.. Ne olursa olsun, bir$eyleri beklemek, bir$eylerin olmasını istemenin insana her zaman hayal kırıklığı getirdiğine inanırım.. Daha önce " Gerçekten Çok mu ? " adı altında bir yazı yazmı$tım gelecekten istediklerim adına..

İspanyol gitarıydı, bisikletti, Porto Fino'ydu derken zırvalayıp durmu$um..

$u anda bir ev istiyorum, bir ev dü$ünün bahçesinin ortasında bir çınar ağacı.. Nazım'ın istediğinden.. Etrafına dizilmi$, kaldırım ta$larından olu$an bir banket... (!)

Siyaset, din, toplumun etik değerleri.. Bu konular hakkında konu$mak ve yazı yazmaktan pek ho$lanmıyorum ama muhtemelen bu yazının gidi$atı bu yönde olacak.. 


Bilenler bilir, öyle çok dini bütün biri değilim.. Ramazanda içkimi içerim, Bo$lukta hissettiğim zaman kilise ya da cami farketmez.. Kısaca, sosyal bir ihtiyaçtan öteye geçmiyor din konusu benim için.. Ancak.. 

Paul Albert Anka.. Orta ismi pek bilinmez genelde..

Müzik ar$ivimi karı$tırırken buldum diskografisini.. Nasıl bir ses, nasıl bir his ve duygu.. Vakti zamanında bir yerlerde okumu$tum.. İlk plağını 12 ya$ında babasından aldığı para ile yapmı$, ancak bu plak sadece 400 civarında satılmı$... Ardından yaptığı albüm ise tam tamına 9 milyonluk bir rakamı yakalayarak, adeta bir patlama yaratmı$ müzik dünyasında.. Uzatmadan haftanın $arkısı ile ba$ba$a bırakayım sizleri, daha doğrusu haftanın $arkıları zira iki adet var..

İlki Paul Anka - My Way.. Buradan dinleyebilirsiniz..
Diğeri Paul Anka - You're My Destiny Buradan dinleyebilirsiniz..

Herkese mutlu bayramlar diliyorum :)

Dün ak$am bir film izledim.. Muhtemelen çoğunuz izlemi$sinizdir, adı Invictus.. Morgan Freeman ba$rolü oynuyor ve olay özetle ünlü Nelson Mandela'nın ( diğer adı ile Madiba ) hayatı..

Filmin konusu, bir ülkenin bir spor müsabakası ile nasıl birle$tirilebileceği.. İzlerken ister istemez dü$ündüm, Dünya Kupası'nı, $u anda herkesin Basketbol'da ki ba$arımız hakkında konu$tuğunu.. Bilgisi olan, olmayan.. Yanlı$ anla$ılmasın bunu kötü bir$ey olarak söylemedim.. Ama bir milletin nasıl bir konu uğruna tek yürek olabildiğini gösterircesine insanların ağızlarından çıkıyor kelimeler.. Her baskette, mütemadiyen her evde yumrukların sıkılarak " Evet " dendiğini duyar gibi oluyorum " Hayır'a " gitmemizi arzu ettiğim ( ! ) $u günlerde...

Neyse.. Payla$mak istediğim bir $iirdi... Filmden..

Yakın zamanda bu kadar uzun bir yolculuk yapmamı$tım.. Kilometre olarak, benim için olan standartlara yakın olsa da uzundu.. Uzun, sessiz, karı$ık, derin ve kısır bir döngü....

Uzundu, çünkü yol hiç bitmedi.. Pencerenin önünde otururken, rakımı yudumlamak için her kafamı kaldırdığımda aynı $eyleri görüyordum. Sanki tren gidiyordu, daha sonra gittiği kadar geriye dönerek o yolu tekrarlıyordu..

Sessizdi, çünkü insanlar hiç konu$madı.. Beynimin içerisinde dü$ünceler uğuldarken, annesine yemek için bağıran çocuğun, sevgilisi ile telefonda kavga eden kadının ve hatta a$ırı alkol almı$ bir vatanda$ın söylediği $arkıları dahi duymadım, duyamadım daha doğrusu.

Karı$ıktı, çünkü dü$ünmekten alamıyordum kendimi. Aldığım her yudumda biraz daha a$ırı dü$üncelere kapılıyor, yaptıklarım, yapacaklarım ve yapmak istediklerimi dü$ünüyordum.. Her yaptığımın sonundaki hüsran, her yapacağımın sonrasında gelebilecek muhtemel pi$manlık ve her yapmak istediğimin önündeki o kesin ve net bariyerler.. Karı$tıyordu..

Derindi, çünkü.. O yolun uzunluğu, insanların sessizliği ve dü$üncelerin karı$ıklığı bir anda birle$erek o sonsuz mavilikte(!) biraz daha dibe çekiyordu...

Evet.. ve kesinlikle kısır bir döngüydü, çünkü.. Her fersahta, aldığım bir yudum ile kendime geliyor, her$ey yeniden ba$lıyordu.. Ne dü$ündüğümü anlayabiliyor, ne de etrafımda olan bitenleri..

Deği$ik bir ruh hali.. Sonradan dü$ündüğümde bir plağa benzettim kendimi, daha doğrusu iç sesimi.. Plaktan çıkan o sesi çok severim, ancak plağın iğnesi kırıldığında ne plağın bir özelliği kalır ne de çıkardığı o sesin bir güzelliği.. Ne güzelliğim kaldı, ne özelliğim..

Ancak, ne olursa olsun son yudumu aldığımda bir laf ettim ki hiç sevmem..

Kocaman bir ke$ke ! Ke$ke dedim, ke$ke benim iradem olmadan yapmak zorunda kaldıklarım, bırakıldıklarım yerine $u anda ne yapsam diyerek bir karar verme a$amasında olduklarım yer deği$tirseydi.. Belki o zaman bende $irinleri görebilir, bu dünyaya bir çocuk getirmeyi dü$ünebilirdim.. :) Neyse ki her$eye rağmen gülebiliyorum..

Bu arada.. Farinelli'den Lascia ch'io Pianga adlı parçayı dinlemenizi $iddetle öneririm :)

Ben yatıyorum,
Sen sanki beni ok$uyorsun..
Biliyorum, değiyor..
Tenimin, tenine değdiğinde ki o sıcaklığı hissediyorum.
Elimi uzatıyorum,
Sen gidiyorsun..

Son birkaç gündür çok sıkıldım.. İnsanlara iyi görünmek zorunda olmaktan sıkıldım. Kötü olduğumu hissettiklerinde " Neyin var? " sorusu ile kar$ıla$maktan sıkıldım çünkü. Yaptığım, istediğim her$eyi elime yüzüme bula$tırmaktan sıkıldım.. Önüme çıkanlardan, çıkmasını umduğum ve çıkmayanlardan sıkıldım.. Kısaca, hayattan sıkıldım.

Biliyorum her$ey cesaret meselesi!

Hissediyorum, sona yakla$ıyorum.

Geldi geliyor derken, bir bakmı$sınız açmı$ Leylak(!)'lar.. Bahar gelmi$ anlayacağınız.
Ortalıkta bir sürü $ey dola$ıyor, sizler onun kokusuyla dalıyorsunuz masallara. Bekliyorsunuz, gözünüz sürekli tek bir yerde. Gelecek bir iki satır belki.

Biraz burkuluyor insan. Bazende zaman geliyor mutlu olmaktan alamıyor kendini. Kendime kızdığım, hatta bu kızgınlıktan çıldırdığım anların sayısıda az değil.. Hele ki O Leylak'ın boynunu bükük görüyorsunuz ya. Ne yapacağınızı bilemediğiniz bir halde, ruh gibi dola$ıyorsunuz ortalıklarda.

Cemal Süreyya iyi anlatmı$ durumu..


Sarı laleler diyorsunuz, ardından laleler yerine bir bakıyorsunuz kucak dolusu mor, güzel kokulu leylaklar kucağınızda. Kimseye vermek istemiyorsunuz o güzel kokulu, huzur(!) dolu Leylak'ları. Artık olmasın diyorsunuz..

Bekliyorsunuz, bekliyorsunuz.. Ve bekliyorsunuz. Uykuya dalıyor, o sesi bekliyorsunuz.

Bir prenses varmı$.. İki ayaklı prenses hatta! İnanabiliyor musunuz?

Ben bunun hikayesini anlatacağım.

Yakında, Coming Soon, Prochainement, Demnächst, En Fecha, Próxxima, Prossimamente.

Gitmekten bahsediyoruz ya bir süredir.. $u yazdığım bir önceki yazı ile anladım, ne kadar çok gitmek isteyen varmı$..

Kendimi de aralarına kattığım zaman yabancılık çekmiyorum, en azından artık diğer(!) $eylere çektiğim kadar. " Böyle bir$ey olamaz, böyle bir$ey söyleyemez "cümleleri yerine " Bu satırları bir yerden tanıyorum " diyorum her seferinde.

Ben gidiyorum, önümde ayak izleri yok. Ne zaman nasıl olacağını bilmiyorum ama evet olacak, mutlaka. Kusura bakmasın o kimseler, arkamda bende ayak izi bırakmayacağım. Varsın benim istemediğim kimse bilmesin nereye gittiğimi. Bence önemi yok.

Birde.. Gitmeden önce söylemek istediklerinizi, söylemek istediğiniz ki$ilere söylemeye çalı$ın..

Ben yapamadım, pi$man oldum..
Ben yapamıyorum, pi$manım..
Ben yapamayacağım, pi$man olacağım..

İlgili $arkı tahmin ediyorum ki birçok ki$inin bilgisayarında vardır. Sezen Aksu - Gidiyorum.. Buradan $arkıya ula$abilirsiniz.

Sana korkular bıraktım bir de yeni başlangıçlar

Bir kendim bir ben gidiyorum

Herkes takdir edecektir ki her insanın bir dayanma sınırı vardır. Bazen gerçekten önemli olaylar kar$ısında soğukkanlılığımızı koruyabilirken, bazende hiç üstünde durulmayacak kadar küçük $eyler kar$ısında a$ırı tepkiler verebiliyoruz. Hep birlikte ya$ıyoruz, hep birlikte görüyoruz.

İnsanoğlunun varolu$undan beri ihtiyacıdır konu$mak. Muhabbet etmek, dertle$mek, payla$mak daha ziyade.. Bunun için farklı yollar seçilmi$, hepsi birbirinden ayrı keyifli ve ayrı gerçeklikte..

Bu seferki biraz e$$ekliği geçti sanırım..