Uzun zamandır dü$ünüyorum, zaten geçmi$ten gelen bir pi$manlığım var.. Bugün ya$adığım bir olay da tuz biber oldu. Tuz ve biber kullanılmadan yapılan, yenilen bir yemek(!) görmedim ki zaten ben!
Hani bilirim, bir bayanın gerçekten doğu$tan gelen bir ağlama potansiyeli vardır erkeklerin aksine. Romantik bir film, ya$anan duygusal bir an ya da moral bozukluğu.. Bahsettiğim $ey bunlar ya da bir çocuğun istediğini yaptırmak amacıyla sergilediği ağlama eylemi gibi değil. "Gerçekten ve içten" ağlamalarından bahsediyorum..
Her zaman dü$ünmü$ümdür.. Ağlamak, dü$ünmek ve benzeri $eyler bir insanı olgunla$tırır. Gerçekten de böyle.. Dikkat edin, bir kadın birini unutmak istediğinde muhtemelen ağlamadan bunu ba$aramaz.. Ağlamak mıdır bunun sebebi ? Yoksa bir nevi mercek etkisi yaratarak daha mı iyi görmesini sağlıyordur o göz ya$ları ?
Bence, bir kadın bir$eyi gerçekten çok isterse ağlar.
Bir kadın ağladığında, ağlatılması sağlandığında erkekler tarafından her zaman " Aman canım, ağlama lütfen.. " denilir. Hiç dü$ündünüz mü neden? Büyük bir kısım ( ben dahil ) " Kar$ımda bir bayan ağladığı zaman dayanamıyorum " tarzında bir cümle kuracaktır ki i$in aslı böyle değil.. Korkarız. Ağlamanın sonunda verilecek olan kararlar ya da gelecek tepkilerden. Hatta, ihtimal dahilinde olan ve o an ki konu üzerine vazgeçme $ıkkının i$aretlenmesinden. Dolayısı ile ağlamalarını pek istemeyiz.
Bırakın ağlasınlar. Ağlamak erkekleri bugüne kadar nasıl yerin dibine(!) sokuyorsa, gerçekten(!) ağlamak onları her zaman yüceltmi$tir ve devam edecektir. Biz, erkekler ağlamayı çoğu zaman acizlik olarak görmü$üzdür.. Kaç tane erkek, ben istediğim zamanlarda, toplum içindeyken ağlayabilirim diyebilir ki zaten?
Bırakın ağlasınlar, bu onları daha güçlü kılsın hatta.. Kılsın ki bazı $eyler o zaman düzelebilir belki.. Hem, bugüne kadar erkekler olarak biz güçlü(!) olduk da ne oldu ?
Bırakalım..
